کاردرمانی برای بیماران پارکینسونی
کاردرمانی می تواند نقش بسزایی در بهبود کیفیت زندگی و توانایی های عملکردی افراد مبتلا به پارکینسون داشته باشد. هدف اولیه کاردرمانی برای بیماران پارکینسونی افزایش استقلال و توانایی آنها برای شرکت در فعالیت های معنادار است.
بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی است که بر حرکت و هماهنگی تأثیر می گذارد. مشخصه آن از بین رفتن تدریجی سلول های تولید کننده دوپامین در مغز، به ویژه در ناحیه ای به نام سوبستان سیاه است. دوپامین یک انتقال دهنده عصبی است که نقش مهمی در تنظیم حرکت ایفا می کند و کاهش آن منجر به علائم حرکتی مرتبط با بیماری پارکینسون می شود.
علائم اولیه بیماری پارکینسون
- لرزش: لرزش در حال استراحت که معمولاً از یک دست شروع می شود، اغلب یکی از اولین علائم قابل توجه است. لرزش معمولاً شامل لرزش ریتمیک دست ها، انگشتان یا سایر قسمت های بدن، حتی در حالت استراحت است.
- برادی کینزی: این به کندی حرکت اشاره دارد و کارهای روزمره را چالش برانگیزتر می‌کند. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است در کارهایی که به مهارت های حرکتی ظریف نیاز دارند، مانند بستن دکمه پیراهن یا نوشتن، با مشکلاتی مواجه شوند.
- سفتی: سفتی عضلات در پارکینسون رایج است. ماهیچه ها ممکن است احساس سفت شدن داشته باشند و در برابر حرکت مقاومت کنند که منجر به کاهش دامنه حرکت و انعطاف پذیری می شود.
- بی ثباتی وضعیتی: بیماری پارکینسون می تواند تعادل و وضعیت بدن فرد را تحت تأثیر قرار دهد و منجر به حالت خمیده یا خمیده و افزایش خطر افتادن شود.
علائم دیگری که ممکن است در بیماری پارکینسون وجود داشته باشد عبارتند از:
- دوره های کوتاهی که در آن فرد احساس می کند پاهایش به زمین چسبیده است و در شروع یا ادامه راه رفتن مشکل ایجاد می کند.
- پارکینسون می تواند بر عضلات درگیر در صحبت کردن و بلع تأثیر بگذارد و منجر به نرمی گفتار، گفتار نامفهوم یا یکنواخت و مشکلات بلع شود.
- تغییرات شناختی (مانند مشکلات حافظه و توجه)، اختلالات خلقی (مانند افسردگی و اضطراب)، اختلالات خواب، و اختلال عملکرد خودکار (مانند یبوست، مشکلات ادراری و فشار خون پایین).
کاردرمانی برای بیماران پارکینسونی
کاردرمانگران با بیماران پارکینسونی کار می کنند تا توانایی آنها را در انجام فعالیت های روزمره زندگی (ADLs) مانند حمام کردن، لباس پوشیدن، نظافت و تهیه غذا بهبود بخشند، آنها ممکن است تغییراتی در محیط یا استفاده از تجهیزات تطبیقی برای آسان‌تر کردن این کارها پیشنهاد کنند.
بیماری پارکینسون می تواند بر مهارت های حرکتی ظریف تأثیر بگذارد و فعالیت هایی مانند نوشتن، استفاده از ظروف یا بستن دکمه های لباس را به چالش بکشد. کاردرمانگران می توانند تمرینات و تکنیک هایی را برای بهبود کنترل و هماهنگی حرکتی ظریف ارائه دهند.
بیماری پارکینسون می تواند بر توانایی های شناختی مانند حافظه، توجه و حل مسئله تأثیر بگذارد. کاردرمانگران می‌توانند از تکنیک‌های آموزشی شناختی برای کمک به افراد در تقویت این مهارت‌ها و توسعه استراتژی‌هایی برای جبران هرگونه نقص استفاده کنند.
خستگی در بیماران پارکینسونی رایج است و می تواند توانایی آنها را برای شرکت در فعالیت ها در طول روز محدود کند. کاردرمانگران می‌توانند تکنیک های صرفه‌جویی در انرژی، مانند فعالیت ها و اولویت بندی وظایف را آموزش دهند تا به افراد کمک کنند انرژی خود را حفظ کنند و استقلال خود را حفظ کنند.
سایر جنبه های کاردرمانی
متخصصان کاردرمانی می توانند تعادل و تحرک فرد را ارزیابی کنند و تمرینات و استراتژی هایی را برای بهبود تعادل و کاهش خطر سقوط ارائه دهند. آنها ممکن است وسایل کمکی مانند عصا یا واکر را برای افزایش ایمنی توصیه کنند.
متخصصان کاردرمانی بیماران پارکینسونی می توانند محیط خانه را ارزیابی کنند و توصیه هایی برای اصلاحات برای افزایش ایمنی و دسترسی ارائه کنند.
کاردرمانگران می توانند به افراد مبتلا به بیماری پارکینسون در حفظ یا بازگشت به کار کمک کنند. آنها می توانند محیط کار فرد را ارزیابی کنند، تغییرات یا وسایل کمکی را توصیه کنند و استراتژی هایی برای مدیریت علائم و بهبود بهره وری ارائه دهند.
بیماران پارکینسونی به دلیل علائم حرکتی اغلب در شرکت در فعالیت های اوقات فراغت و تفریح با چالش هایی مواجه می شوند. کاردرمانگران می‌توانند به افراد کمک کنند تا فعالیت هایی را که از آن لذت می برند شناسایی کنند و استراتژی هایی را برای انطباق یا اصلاح آن ها به منظور تسهیل و لذت بخش‌تر کردن انجام آن فعالیت ها در نظر بگیرند.
بیشتر بخوانید:
