سکته مغزی خاموش که به عنوان سکته مغزی بی صدا نیز شناخته می شود، نوعی سکته مغزی است که هیچ علامت قابل توجهی برای فردی که آن را تجربه می کند ایجاد نمی کند. علیرغم نبود علائم فوری، سکته مغزی خاموش می تواند عواقب طولانی مدت جدی بر روی مغز و عملکرد شناختی داشته باشد.
همانطور که از نام آن پیداست، سکتههای خاموش هیچ علامت قابل توجهی در زمان وقوع ایجاد نمیکنند. این به این دلیل است که ناحیه آسیب دیده مغز کوچک است و با توانایی فرد برای عملکرد طبیعی تداخلی ندارد. با این حال، با گذشت زمان، آسیب ناشی از سکته مغزی بی صدا، بسته به محل و میزان آسیب مغزی، میتواند منجر به طیفی از آسیبهای شناختی و فیزیکی شود.
علائم رایج سکته مغزی خاموش ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- از دست دادن حافظه
- مشکل در تمرکز
- تغییرات خلق و خوی
- خستگی
- ضعف یا بی حسی در اندام ها
- مشکل در تعادل و هماهنگی
- مشکل در صحبت کردن یا درک گفتار
توجه به این نکته ضروری است که این علائم ممکن است بلافاصله آشکار نشوند و به تدریج در طول زمان ایجاد شوند. در صورت مشاهده هر یک از این علائم، ضروری است که به دنبال مراقبت های پزشکی برای تعیین علت زمینه ای و دریافت درمان مناسب باشید.
علت سکته مغزی خاموش
سکته مغزی خاموش معمولاً به دلیل انسداد رگهای خونی مغز ایجاد میشود. این انسداد می تواند نتیجه لخته شدن خون یا تجمع رسوبات چربی در رگ های خونی باشد، وضعیتی که به آن تصلب شرایین معروف است. انسداد جریان خون را در ناحیه خاصی از مغز محدود می کند و منجر به کمبود اکسیژن و مواد مغذی می شود که می تواند منجر به آسیب به بافت مغز شود.
سکته های بیصدا نیز میتوانند در نتیجه یک سکته کوچک یا حمله ایسکمیک گذرا (TIA) رخ دهند. TIA ها دوره های کوتاهی از کاهش جریان خون به مغز هستند که می تواند از چند دقیقه تا چند ساعت طول بکشد. اگرچه TIA ها معمولاً باعث آسیب دائمی نمی شوند، اما می توانند علامت هشدار دهنده سکته مغزی جدی تر، از جمله سکته مغزی خاموش باشند.
عوامل خطر:
چندین عامل خطر وجود دارد که می تواند احتمال تجربه سکته مغزی خاموش را افزایش دهد. این عوامل خطر مشابه عوامل سکته مغزی علامت دار هستند و عبارتند از:
- فشار خون بالا
- دیابت
- کلسترول بالا
- سیگار کشیدن
- چاقی
- عدم تحرک بدنی
- سابقه خانوادگی سکته مغزی یا بیماری قلبی
افرادی که یک یا چند مورد از این عوامل خطر را دارند در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سکته های مغزی خاموش هستند و باید اقداماتی را برای مدیریت و کنترل این عوامل خطر انجام دهند تا شانس خود را برای تجربه سکته کاهش دهند.
سکته های خاموش اغلب به طور تصادفی در طی آزمایش های تصویربرداری مغزی، مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (CT) تشخیص داده می شوند. این تستهای تصویربرداری میتوانند نواحی آسیب مغزی را که ممکن است در نتیجه یک سکته مغزی بیصدا رخ داده باشد، شناسایی کنند، حتی اگر فرد هیچ علامتی را در زمان حادثه تجربه نکرده باشد.
علاوه بر آزمایشهای تصویربرداری، پزشک ممکن است یک معاینه عصبی جامع برای ارزیابی عملکرد شناختی، مهارتهای حرکتی و سایر جنبههای عملکرد مغز انجام دهد. همچنین ممکن است برای ارزیابی عوامل خطر سکته مغزی مانند سطح کلسترول، سطح قند خون و فاکتورهای انعقاد، آزمایش خون انجام شود.
روشهای درمان
هیچ درمان خاصی برای سکتههای بیصدا وجود ندارد، زیرا آسیب قبل از زمان شناسایی رخ داده است. با این حال، عوامل خطر زمینه ای که در سکته مغزی خاموش نقش دارند باید برای جلوگیری از وقوع سکته های بعدی بررسی شوند. این ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- داروهایی برای کنترل فشار خون، کلسترول و سطح قند خون
- تغییرات سبک زندگی مانند رژیم غذایی سالم، ورزش منظم، ترک سیگار و مدیریت استرس
- فیزیوتراپی سکته مغزی در منزل و کاردرمانی برای بهبود تعادل، قدرت و هماهنگی
- درمان شناختی برای رفع از دست دادن حافظه و سایر اختلالات شناختی
در برخی موارد، ممکن است جراحی برای رفع انسداد رگ های خونی یا ترمیم شریان های آسیب دیده برای کاهش خطر سکته های بعدی توصیه شود. با این حال، تصمیم برای انجام عمل جراحی به سلامت کلی فرد و شدت انسداد بستگی دارد.
کاردرمانی سکته مغزی در منزل
کاردرمانی سکته مغزی نوعی درمان است که بر کمک به افرادی که تجربه سکته مغزی را تجربه کرده اند، تمرکز دارد تا استقلال خود را بازیابند و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند. کاردرمانی سکته مغزی به افراد کمک میکند تا مهارت ها و توانایی های مورد نیاز برای انجام وظایف روزانه مانند لباس پوشیدن، آراستن، غذا خوردن و حمام کردن را به طور مستقل و ایمن توسعه دهند.
در طول کاردرمانی سکته مغزی، یک درمانگر با فرد کار میکند تا تواناییها و محدودیتهای فعلیاش را ارزیابی کند، اهدافی را برای درمان ایجاد کند و یک برنامه درمانی برای کمک به دستیابی به آن اهداف ایجاد کند. درمانگر برای بهبود قدرت، هماهنگی، تعادل و دامنه حرکتی از طریق انواع تمرینات و فعالیت ها با فرد کار خواهد کرد.
علاوه بر تواناییهای فیزیکی، کاردرمانی سکته مغزی به نقایص شناختی و ادراکی نیز میپردازد که ممکن است در نتیجه سکته مغزی ایجاد شود. درمانگران ممکن است از فعالیت هایی مانند وظایف حل مسئله، تمرینات حافظه و تمرینات دیداری-فضایی برای بهبود عملکرد شناختی و کمک به افراد برای بازیابی استقلال خود استفاده کنند.
کاردرمانی سکته مغزی همچنین ممکن است شامل استفاده از وسایل کمکی یا تکنیکهای تطبیقی برای کمک به افراد برای جبران محدودیتهای دائمی باشد که ممکن است در نتیجه سکته مغزی خاموش داشته باشند.
