کاردرمانی در منزل برای دست بر بهبود عملکرد و کیفیت زندگی افراد مبتلا به آسیبها، شرایط یا محدودیت های دست و اندام فوقانی تمرکز دارد.
هدف این رویکرد درمانی کمک به افراد است تا با پرداختن به مسائل مربوط به عملکرد دست، قدرت، هماهنگی و مهارت دست، توانایی خود را برای انجام فعالیت های روزانه، مانند لباس پوشیدن، خوردن، نوشتن، و مشغول شدن به کار یا فعالیت های اوقات فراغت به دست آورند یا تقویت کنند.
ارزیابی یکی از اجزای حیاتی کاردرمانی برای دست است، زیرا ایجاد برنامههای مداخله سفارشی را هدایت میکند. فرآیند ارزیابی شامل یک ارزیابی کامل از وضعیت دست مراجع، از جمله جنبه های زیر است:
سابقه پزشکی: کاردرمانگران اطلاعاتی را در مورد سابقه پزشکی مراجع، مانند ماهیت آسیب یا وضعیت دست، هرگونه جراحی یا روش، و شرایط پزشکی موجود که ممکن است بر عملکرد دست تأثیر بگذارد، جمع آوری می کنند.
معاینه فیزیکی: یک معاینه فیزیکی جامع از دست برای ارزیابی عواملی مانند دامنه حرکت، قدرت، احساس، بدشکلی ها و بافت اسکار انجام می شود. این به شناسایی آسیب ها و محدودیت های خاص کمک می کند.
ارزیابی عملکردی: مراجعان بر اساس توانایی آنها در انجام وظایف روزمره ارزیابی می شوند. این شامل فعالیت هایی مانند بستن دکمه های پیراهن، نوشتن، گرفتن اشیا و موارد دیگر می شود. درمانگر ممکن است از ارزیابی های استاندارد برای اندازه گیری عملکرد و مهارت دست استفاده کند.
ارزیابی درد: سطح درد و ناراحتی تجربه شده توسط بیمار ارزیابی می شود که به تعیین استراتژی های مناسب مدیریت درد کمک می کند.
ارزیابی کار و سبک زندگی: برای مراجعانی که به سر کار بازمیگردند یا در فعالیتهای خاص شرکت میکنند، کاردرمانگران خواستههای شغل یا سبک زندگی آنها را ارزیابی میکنند و هدفشان طراحی مداخلاتی است که امکان بازگشت ایمن و مؤثر به این فعالیتها را فراهم میکند.
مداخلات کاردرمانی در منزل برای دست
تمرینات دامنه حرکتی: برای مقابله با تحرک محدود مفاصل، کاردرمانگران تمریناتی را طراحی می کنند که به مراجع کمک می کند تا دامنه کامل حرکت را در دست و مچ بازیابی کرده و حفظ کند. این تمرینات ممکن است شامل کشش و حرکات ملایم مفاصل آسیب دیده باشد.
تمرینات قدرتی: تمرینات تقویتی برای بهبود قدرت گرفتن و عملکرد کلی دست ضروری هستند. درمانگران ممکن است از بتونه درمانی، نوارهای مقاومتی یا تجهیزات ورزشی مخصوص دست برای هدف قرار دادن گروه های عضلانی خاص استفاده کنند.
درمان دستی: تکنیک های دستی مانند ماساژ و تحرک مفصل برای کاهش درد، کاهش تورم و بهبود انعطاف پذیری بافت استفاده می شود. درمان دستی می تواند به ویژه در موارد توانبخشی پس از جراحی مفید باشد.
آموزش مجدد حسی: در موارد آسیب عصبی یا نقص حسی، کاردرمانگران آموزش مجدد حسی را اجرا می کنند ، روش هایی برای کمک به مراجعان برای بازیابی حس طبیعی و تمایز لمس در دست.
مدیریت اسکار: برای افرادی که اسکارهای ناشی از عمل جراحی یا آسیب های تروماتیک دارند، مدیریت اسکار ضروری است. متخصصان کاردرمانی در منزل برای دست از تکنیک هایی مانند ماساژ اسکار و کاربردهای ژل سیلیکون برای به حداقل رساندن چسبندگی بافت اسکار و تقویت بهبودی بافت ها استفاده می کنند.
سایر مداخلات
ارتز و آتل های سفارشی: در صورت لزوم، درمانگران ارتز و آتل های سفارشی را برای حمایت، محافظت و بی حرکت کردن دست در طول فرآیند بهبود طراحی می کنند. این دستگاه ها می توانند در حفظ تراز و عملکرد مناسب دست ها بسیار مهم باشند.
فعالیت های آموزش زندگی روزانه (ADL): آموزش ADL شامل تمرین و بهبود توانایی مراجع برای انجام کارهای روزمره مانند لباس پوشیدن، آراستن، آشپزی و غذا خوردن است. کاردرمانگران ممکن است راهبردها و ابزارهای تطبیقی را برای تسهیل این فعالیت ها ارائه دهند.
اصلاحات ارگونومیک و محل کار: برای مراجعینی که به سر کار یا فعالیت های خاص بازمی گردند، کاردرمانگران محیط کار مراجع را ارزیابی می کنند و تغییرات ارگونومیک یا وسایل کمکی را برای کاهش فشار و جلوگیری از آسیب های بعدی دست توصیه می کنند.
مدیریت درد: کاردرمانگران از تکنیکهای مختلف مدیریت درد، از جمله روشهایی مانند گرما، سرما، و تحریک الکتریکی برای کاهش ناراحتی و بهبود عملکرد دست استفاده میکنند.
بیشتر بخوانید :
